ปัญหาชีวิต…
· รูบิค...Rubic...เป็นของเล่นลับสมอง...
=> ต้องเรียงสีแต่ละด้านของลูกบาศก์...ให้เป็นสีเดียวกัน...
ซึ่งทำได้...ยากมาก...
ความยากมหันต์ของมัน...
=> หลายคนลองเล่น 10-20 นาที...แล้วขว้างทิ้ง...
=> บางคนเล่นเป็นวันๆ...เพื่อจะเอาชนะมันให้ได้...
รูบิค...ไม่ได้ถูกสร้างมา...เพื่อเป็นปริศนา...ที่ไม่มีทางแก้...
=> เช่นเดียวกับปัญหาในชีวิตมนุษย์…ไม่ได้ถูกสร้างมา…ให้ไร้ทางออก…
คนที่เล่นรูบิค 10-20 นาที...แล้วทิ้ง...
=> เพราะเขาคิดว่า...รูบิคเป็นปริศนา...ที่ไม่มีทางแก้ได้... แต่มีบางคน...พยายามแก้ปัญหารูบิคอยู่เป็นเดือนๆ...
=> เพราะเขาคิดว่า...ปริศนารูบิค...แก้ได้...
แต่เรายังทำไม่ได้...
แล้วในที่สุด...เขาก็แก้ปริศนารูบิคได้...
=>หลังจากทำครั้งแรกสำเร็จ...
การทำครั้งต่อไป...เขาแก้ปัญหารูบิคได้...ภายในไม่กี่นาที...
ปัญหาที่มันเกิดขึ้นในชิวิตเรา...
=> ก็เหมือนกับปริศนาของรูบิค...
=> มันแก้ยาก...แต่แก้ได้...
เราต้องทุ่มเท...ใช้เวลา...กัดฟันสู้...
=> จนกว่ามันจะสำเร็จ...
ก่อนที่จะยกธงยอมแพ้...กับปัญหาชีวิต...
ให้ถามตัวเองว่า...
=> ชีวิตที่คิดว่าสู้น่ะ...
คุณสู้มันเต็มที่หรือยัง...?
บางคนชีวิตล้มเหลว...เป็นหนี้ 10 ล้าน...
=> แล้วคิดฆ่าตัวตาย…
หนี้สิน 10 ล้าน...มันมากมหาศาล...ก็จริง...
=> แต่หนี้ 10 ล้าน...มันทำให้เราดำเนินชีวิตต่อไม่ได้...จริงหรือ...?
แน่ใจหรือว่า...
=> การไม่มีเงิน…คือชีวิตที่ไร้คุณค่า…
=> ความยากจน...คือชีวิตที่ไร้คุณค่า...
เงิน...ความยากจน...
=> มันไม่ได้เกียวข้องอะไร...กับคุณค่าของชีวิต...
คุณค่าของชีวิต...ไม่ได้อยู่ที่...
=> ความสำเร็จ...หรือความล้มเหลว...
แต่คุณค่าของคน...มันอยู่ที่...
=> หลังพบกับความล้มเหลวแล้ว...
จะเลือกใช้ชีวิตอย่างไร...
=> จะสู้...
=> หรือ...จะหนี...
การที่เราหมดเงิน...เราไม่มีเงิน...
=> ไม่ใช่ทำให้เราอยู่ไม่ได้...
แต่สาเหตุที่ทำให้เราอยู่ไม่ได้...เป็นเพราะ...
=> เราไม่ยอมปรับตัว...
=> ต้องกินน้อยกว่าเดิม...
=> สะดวกสบายน้อยกว่าเดิม...
=> ถูกทวงหนี้บ่อยกว่าเดิม...
=> ทำงานหนักกว่าเดิม...
=> ขึ้นรถเมล์...แทนรถเก๋ง...
=> เดิน...แทนรถ Taxi…
การใช้หนี้ 10 ล้าน...คือ...ปริศนารูบิค...
=> ยาก...แต่มันแก้ได้...
=> ต้องใช้ความพยายาม...ต้องทุ่มเท...ต้องเอาจริง...
=> ต้องใช้เวลา...
=> ต้องเชื่อว่าแก้ได้...
=> ต้องคิดสู้...
เงินในกระเป๋าเรา...ลดน้อยลง...
=> แต่คุณค่าของความเป็นคน....
=> และหัวใจนักสู้ของเรา...
=> ต้องไม่ลดตาม....
ทำไมคนที่ผิดหวัง...ล้มเหลว...เป็นหนี้เป็นสิน...
=> ถึงคิดฆ่าตัวตาย…?
เป็นเพราะ...ทุกวันนี้เราสอนเด็กๆว่า...
=> ทุกคนจะต้องประสบความสำเร็จ...
เราจัดการขีดเส้นแบ่งให้เรียบร้อยว่า...
=> คนประสบความสำเร็จ...
=> ยืนอยู่ฝั่ง...คนชนะ...
=> คนที่ชีวิตล้มเหลว...
=> ยืนอยู่ฝั่ง...คนแพ้...
ทุกคนก็วิ่งไล่ล่า...ความสำเร็จ...อย่างเมามัน...
=> คนที่วิ่งพลาด…สะดุดหกล้ม…ไปไม่ถึงเป้าหมาย…
=> จะถูกตีค่าว่า...เป็นคนไร้ค่า...ต้อยต่ำติดดิน...
คนที่ชีวิตล้มเหลว...
=> จึงต้องฆ่าตัวตาย...เพราะไม่มีที่ให้เขายืน...
=> บังคับให้เขาไปยืนอยู่ฝั่งคนแพ้...ที่ไร้เกียรติ...ไร้ค่า...
ความจริงแล้ว...
=> เราต้องลุกขึ้นปรบมือ...ให้คนที่กำลังพลาด...หกล้ม...
คนที่ชีวิตกำลังล้มเหลว...
สาเหตุ...เป็นเพราะว่า...
=> ความล้มเหลว...
=> ช่วยให้เขาเรียนรู้...ข้อบกพร่อง...
=> ความผิดหวัง...
=> ทำให้เขาแข็งแกร่ง...และเติบโต...
=> ทุก 1 แผล...ที่เขาล้ม...
=> เขาจะได้เรียนรู้ว่า...
จะต้องเดินยังไง...ไม่ให้ล้มอีก...
=> ทุก 1 หยดน้ำตาที่เขาร้องไห้...
=> เขาจะเติบโตขึ้น...และรู้ว่า...
เขาจะต้องใช้ชีวิตเช่นไร...ที่ไม่ต้องนั่งปาดน้ำตาอีก...
ความล้มเหลว...คือ...
=> บทเรียนล้ำค่า...
ที่จะพาเรา...ไปสู่ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่...
ความล้มเหลว...คือ...หินปูทาง...
=> ที่จะรองเท้า...ให้เราเดินไปสู่ความสำเร็จ...
ความล้มเหลว...คือ...คำสอนและบทเรียน...
=> ที่ทรงคุณค่า...
เมื่อเจอความผิดพลาด...เจอความล้มเหลว...
=> นั่นคือ…คุณกำลังเจอ…
=> หินปูทางที่จะรองเท้าให้คุณเดินไปสู่ความสำเร็จ…
=> คำสอนและบทเรียนล้ำค่า...ที่จะพาคุณไปสู่ความสำเร็จ...
ความล้มเหลว...คือสัญญาณบอกว่า...
=> คุณกำลังจะประสบความสำเร็จแล้ว...
=> เร่งเครื่องให้เต็มที่...เดินหน้าให้เต็มสูบ...
ผ่านความล้มเหลวปุ๊บ...คุณก็พบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่...
เพราะฉะนั้น...
เจอความล้มเหลวแล้ว...ร้องไห้ทำไม...ฆ่าตัวตายทำไม...?
=> เดินอีกนิด...ก็ถึงความสำเร็จแล้ว...
เวทีชีวิต...
=> ไม่ได้มีจำนวนมาก...เหมือนเวทีมวย...
ทุกครั้งที่ล้ม...
=> เรามีโอกาสลุกขึ้นสู้ได้ตลอดเวลา...
ตราบที่ยังมีลมหายใจ
=> และตราบที่หัวใจ...ยังไม่คิดยอมแพ้...
· บนเวทีมวย...
มันไม่สำคัญว่า...
=> เราปล่อยหมัดหนักๆใส่คู่ต่อสู้...ได้มากแค่ไหน...
แต่มันสำคัญที่ว่า...
=> เราสามารถรับมือกับหมัดหนักๆ ของคู่ต่อสู้...ได้มากเพียงใด....
· บนเวทีชีวิต...
มันไม่สำคัญว่า...
=> เราชนะ...หรือประสบความสำเร็จ...มากเพียงใด...
แต่มันสำคัญที่ว่า...
=> เมื่อเราประสบปัญหา...เราสามารถยืนหยัดรับมือกับมัน...ได้มากเพียงใด...
=> เราจะลุกขึ้นสู้...หลังล้ม...ได้บ่อยแค่ไหน...?
สมคิด ลวางกูร
วลีกวนตา วาจากวนตีน
samakidaa@hotmail.com
สมคิด ลวางกูร
วลีกวนตา วาจากวนตีน
samakidaa@hotmail.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น